Stilstaan bij jezelf of een moment en stilstaan in het moment. Voor mij twee totaal verschillende situaties. Er zijn wel eens momenten waarin ik word overvallen door een besef van kwetsbaarheid. Het besef dat ik leef, hier op de aarde ben en hoe vanzelfsprekend ik het leven eigenlijk doorloop. Het besef dat er een moment gaat zijn dat ik hier niet meer ben. Het is een moment dat ik moeilijk kan beschrijven. Het voelt als een totale uitstap van alles dat zich op dat moment afspeelt, alsof alles in vertraging gaat en ik geen onderdeel uitmaak van het bewuste leven hier. 

Balans.... een woord dat vaak gebruikt wordt bij mensen die klachten ondervinden op bijvoorbeeld het psychosociale vlak. De balans is zoek, hoor ik wel vaker. Het gevolg is dat je je onevenwichtig kunt gaan voelen, niet krachtig, niet fijn. Er zijn vaak genoeg stressfactoren aan te wijzen die zich voordoen in jouw leven. De een heeft zich recent aangediend en de ander is al langere tijd aanwezig, zoals een verbouwing waar je midden in zit of een collega met wie je net een onprettige ervaring hebt gehad. Stressfactoren zijn niet uit te vlakken in ons leven. Daar zijn we mens voor en ons evenwicht helpt ons om te blijven staan. In letterlijke zin, maar ook in figuurlijke zin. 

Je kent het vast wel. Dat moment dat je met je tenen polst hoe de temperatuur van het zeewater of zwembad aanvoelt. In een split second maak je een afweging. Hoe draagbaar gaat het lijden voor mij zijn en heb ik het vooruitzicht dat het, na die paar onaangename seconden, aangenaam gaat zijn? Valt de duur van het lijden te overzien en weten we zeker dat er na het ongemak en/of lijden een verlossing komt? 

Zelfzorg is een term die veel gebruikt wordt in de hedendaagse maatschappij en valt met grote regelmaat ook tijdens consulten die ik heb. Maar wat bedoel ik hier eigenlijk mee? En wat versta jij eronder? Het is in mijn optiek een behoorlijk algemene term en ik zal je zeggen dat ik vaak spreek met mensen die echt geen idee hebben wat ze met deze term kunnen.