Stilstaan bij jezelf of een moment en stilstaan in het moment. Voor mij twee totaal verschillende situaties. Er zijn wel eens momenten waarin ik word overvallen door een besef van kwetsbaarheid. Het besef dat ik leef, hier op de aarde ben en hoe vanzelfsprekend ik het leven eigenlijk doorloop. Het besef dat er een moment gaat zijn dat ik hier niet meer ben. Het is een moment dat ik moeilijk kan beschrijven. Het voelt als een totale uitstap van alles dat zich op dat moment afspeelt, alsof alles in vertraging gaat en ik geen onderdeel uitmaak van het bewuste leven hier.
Er is een periode geweest dat ik deze momenten regelmatig had en ik me angstig ging voelen ten opzichte van de dood. Dit was een jaar na de geboorte van onze dochter; ik zat nog vol in de zorgende rol. Ik voelde me somberder worden; alsof ik met een steen om mijn enkel liep. Totdat ik mezelf een halt toeriep, omdat ik wist dat ik mij in een mentaal moeras aan het begeven was. Ik ben er in mijn hoofd naartoe gaan bewegen en gaan onderzoeken waarom ik mij bang voel. Het besef kwam dat ik niet bang ben voor de dood. Ik ben bang voor het gegeven dat de kinderen hun, niet te voorkomen, leed zonder hun ouders moeten gaan dragen. Ook dat ik mijn leven onbewust aan mij voorbij heb laten gaan en onvoldoende heb stil gestaan bij wat ik graag zou willen bereiken.
In dit gegeven ligt mijn duale missie in mijn leven. Enerzijds betekent dit dat wij de kinderen gidsen om vertrouwen in zichzelf hebben dat ze het leven aankunnen, dat ze kwetsbaar en dapper durven zijn, zorgzaam voor zichzelf en anderen kunnen zijn. Anderzijds wil ik met mijzelf op 1 lijn zijn. Ben ik nog waar ik wil zijn; doe ik nog wat ik wil doen; ben ik nog met wie ik wil zijn? En zo nee, is de concessie het waard? En kan ik de investering van de concessie nog opbrengen op een gezonde manier voor mezelf? Ik heb altijd mijn eigen koers gevaren, ik ken het leven goed genoeg om te weten dat ik niet overal regie en controle heb; dat ik zal moeten meedeinen als het leven dat vraagt.
Als jij altijd op dezelfde weg rijdt, dan ken jij die weg van binnen en van buiten. Dan opeens, terwijl je aan komt rijden op diezelfde bekende weg, zie je dat verderop de weg opeens een T- splitsing heeft. Je stopt en je hoofd schiet in een razendsnelle analyse. Je probeert dit te verklaren, betekenis te geven, misschien wel weg te redeneren. Je kijkt om, nog eens naar voren, knippert met je ogen. Het is er toch echt. En nu? Er zit weerstand om naar voren te bewegen, want je kunt alleen naar rechts of links. Twee totaal andere richtingen dan je gewend bent. Je weet niet waar je uitkomt. De enige weg die bekend en vertrouwd is, is de weg terug.
De weg vooruit betekent dat je met het lood in je schoen, toch ervoor kiest het gaspedaal in te drukken. Dat is de meest doorslaggevende, patroon doorbrekende keuze die je kunt maken. Dat je met zorg of angst, het gaspedaal kiest. En terwijl je dan langzaam gaat rijden, krijg je weer meer regie. Ga je harder, zachter of houd je dit tempo aan? Ga je naar links of naar rechts? Misschien krijg je weer ruimte om na te denken over comfort en zet je de radio en de airco ondertussen aan? Deze keuzes waren er nog niet, toen je stil stond of zelfs overwoog achteruit te gaan en ze zorgen er nu voor dat de omstandigheden waarin je je moet aanpassen wat aangenamer kunnen zijn.
Ik kies vooruit. Jij?
Reactie plaatsen
Reacties