Je kent het vast wel. Dat moment dat je met je tenen polst hoe de temperatuur van het zeewater of zwembad aanvoelt. In een split second maak je een afweging. Hoe draagbaar gaat het lijden voor mij zijn en heb ik het vooruitzicht dat het, na die paar onaangename seconden, aangenaam gaat zijn? Valt de duur van het lijden te overzien en weten we zeker dat er na het ongemak en/of lijden een verlossing komt?
De ene persoon zal zichzelf vermanend toespreken, de pleister er vanaf trekken en gaat er in 1 x keer in. "Het gaat niet leuk zijn, maar daarna is het fijn; goed voor me. Het duurt maar even." De ander denkt: "Forget it. Dit is het niet waard en ik geloof er niets van dat ik het fijn ga vinden. Dit kan best prima zijn voor mijn bloedsomloop, maar dat kan ik ook op andere manieren doen." De persoon draait zich om en gaat terug naar het zand of bedje. Of je denkt: "Ik wil het heel graag ervaren. Maar in 1 keer trek ik niet, dus ik ga er stapje voor stapje in.
Vaak komt het neer op de behoefte aan de eindigheid van het ongemak. Wanneer je weet dat het eindigt, dan kun je een afweging maken of je het aankunt of niet. Ga maar na: wanneer je een moeilijke periode doormaakt en je tegenslag na tegenslag krijgt, kan ik me goed voorstellen dat je denkt: wanneer houdt dit op? Wanneer komt hier een einde aan? Er zit een gevoel van wanhoop in en eigenlijk wil je gewoon dat het lijden stopt.
Ik kan altijd met bewondering naar onze kinderen kijken, die gewoon het water ingaan en veel meer het plezier bezig zijn dan met hun eigen sensaties. Ze gaan door, zonder heel lang verstandelijk stil te blijven staan wat het allemaal betekent; woorden te geven aan alles wat ze voelen. Het verstand lijkt stiller of minder luidruchtig te zijn, minder meningen, oordelen of goedbedoelde adviezen te hebben. De activiteit van ons verstand, het oordeel, de herkenning van eerder meegemaakte situaties, speelt absoluut een rol bij de afweging en de bereidheid om iets aan te gaan, waarvan je op voorhand al weet dat lastig gaat zijn.
Het kan voorkomen dat de neurologische verbinding tussen een eerder soortgelijke, meegemaakte situatie en het destijds lijden zo sterk is, dat er een gevoel van doodsangst voorbij komt. En kan heel reëel zijn. Paniek kan een gevoel zijn van doodangst; het niet overleven. Dit kan enorm echt en werkelijk voor iemand aanvoelen, waarbij de omgeving met allerlei goedbedoelde adviezen kan komen, maar hier heb je dan te maken met een diep opgeslagen construct waar de persoon zelf niet altijd bewust invloed op heeft. Vraag dan om ondersteuning. Er bestaan methoden om die diep ingeslepen constructen in je brein te ontladen, minder krachtig te maken, zoals IEMT (Integral Eye Movement Therapy), AFT (Aroma Freedom Technique), EMDR (Eye Movement Desensitization & Reprocessing) en EFT (Emotional Freedom Techniques).
Wanneer jij naar je binnenste wil gaan; wil onderzoeken hoe het met je gaat, dan kun je soms dingen tegenkomen die helemaal niet zo prettig voelen. In mijn vorige blog lees je ondersteunende vragen voor jezelf die jou kunnen helpen dat contact te zoeken met jezelf.
Hier deel ik 5 tips met jou die jij kunt toepassen bij jouw beginnend zelfonderzoek:
1. Zorg voor omstandigheden waarin jij je prettig voelt; je een gevoel van veiligheid ervaart; een eigen plek en je eigen tijd die je begrenst naar anderen;
2. Ervaar de stilte (of misschien zelfs geluiden uit de natuur) om je heen en neem die in je op; trek als het ware de stilte of de helende frequenties om je heen via een neusademhaling naar binnen en breng die naar de plek waar je voelt dat je het nodig hebt;
3. Neem je gedachten met een korrel zout. Geef ze minder lading en kracht dan je normaal doet; blijf uitzoomen. Merk ze op, zie en hoor dat het druk is binnen en ga verder;
4. Breng jezelf iedere keer terug, wanneer je hebt ingezoomd op je gedachten. Ben zo aardig tegen jezelf als dat je tegen je beste vriend of vriendin kunt zijn en gun jezelf de tijd om iedere keer jezelf weer terug te begeleiden;
5. Misschien doet het nu wel pijn, misschien voel je wel een krachtige emotie die meer tevoorschijn komt. Ga er in je verbeelding naartoe, kijk ernaar. Hoe ziet het eruit? Welke vorm heeft het; welke dichtheid heeft het, welke kleur? Adem er doorheen. Leg je handen op de plek waar je lichaam geborgenheid nodig heeft en blijf daar zo lang als dat je nodig hebt. Merk op hoe luid je verstand wordt, en ga weer door.
Ik ben benieuwd hoe deze tips voor je zijn. Wellicht heb je zelf nog meer wat jou helpt. Laat het mij graag weten middels een reactie hieronder.
Reactie plaatsen
Reacties